Қараптан-қарап тұрып, әнші болғым келіп кеткені! Тамаша жұмыс қой? Сахнада жүресің, әртістермен ойнап, күлесің, қысқасы, «мынауский!» өмір сүресің! Неге дейсіңдер ғой? Дауысың бар ма, жоқ па, ол жағы маңызды емес, микрофонға мұрныңды тақап, ауызыңды жыбырлатып тұрсаң болғаны! Әйеліме: – Әнші болғым келіп кетті! –дедім. Әйелім маған қарап, күліп жіберді. Шамасы, менің ондай өнерімнің бар екеніне сенбесе керек. – Неге күлдің?–деп сұрадым мен. – Сенде өзі, дауыс бар ма? – Бар. Баритон. Жоқ, сопрано. Жоқ, тенор. – Одан да екеуміз дуэль болайық! – деді әйелім. – Дуэль емес, дуэт лесеңші. Екеуміз ән шығара бастадық. Мен «Оппа, оппа» деген ән шығардым. «Опымай, опымай!» әнсымағы сиқты. Әйелім «Гамаж» атты ән шығарды. Ал келіп дайындалайық! Ақшаның астында, доллардың үстінде қалатындай жанталастық. Әуенді әрлеуші досыма барып, ән жаздырдық. Қызына сағыз әперіп. Мәссаған! Пандемияға байланысты той жоқ екен ғой? Концерт те жоқ! О! Жұлдыздар сияқты автомобиль ойнатқан болып, алаяқтық жасаймыз! Бірақ, бізді кім таниды? Кімдер сене қояды? Ии, жылағым келіп кетті. Содан не керек, қаладағы тедедидарды бермейтін болдық. Анау-мынау жерге келмейтін болдық. «Сендерден түк шықпайды!» дегендерге сенбейтін болдық. Мен тағы да «Құрып кетші әрі!» деген ән шығардым. Әйелім «Қошқарата бойында», «Сен ориганал қатынсың!» атты әндер шығарып тастады! Талантпыз ғой! Сөздің мәтіні майысқақ па, онда шаруамыз жоқ, жастар жылап көрісетін болды! О, дариға, өмір қандай тамаша! Танымалдығымыз арта бастады. Бірақ, тойлардың аздығы арқамызға бата бастады. Содан, танысымыздың қымбат көліктері жанында тұрып, жындыыы жарнама жасай бастадық. «Тез байығыларың келе ме? Тез автокөлікке ие болғыларыңыз келсе, біздің есеп-шотқа ақша аударыңыздар!» деп бөстік. Сол екен, аңқаулар мен сенгіштер жүз мыңдап ақша сала бастады. – Милиондар қосылып жатыр! Енді не істейміз? –деп сұрадым мен әйелімнен. – Білмеймін. Бізде сыйға берілетін автокөліктер жоқ. – Қаржыландырушы кәсіпкеріміз алдап кетті дей салайық? – Табылған ақыл! – Онда мақыл! Бірақ, бізді полиция тексере бастады. Ақща салушылар арызданыпты. Пәле болды. Күнде полицияға жүгіреміз, Араға адам салып, әртістер сияқты әрең құтылдық. Құрып кетсінші, адал өмір сүргенге не жетсін! Менің бір танысым осылай қайғырады. Өткеніне өкініп, бармағын тістейді. Ал, жұлдыздар ше? Оларға да ақша керек. Мына пандемия олардың нанын қағып әкетті. Сосын, арамтамақ болғысы келді. Мәселен, «Нысана» әзіл-сықақ театры актерінің әйелі бүгінде істі болып жатыр. Күні кеше әншілерді шегірткелерге теңеген кәсіпкермен теледидарда шекісіп қалған әншіні де ұмыта қойған жоқпыз. Бәрі судан таза, сүттен ақ, Жел тұрмаса, шөптің басы қимылдамайтынын естерінен шығарып алған сияқты. Бәрінің атын атап, түсін түстеп жатуға мен ұялып отырмын. Олар қанша дегенмен, халықтың алдында өнер көрсетіп жүрген, жарқыраған жұлдыздар емес пе? Неге абыройларын ақшаға айырбастай салады екен? Тіпті, бір әнші жігіт Алматыда алаяқтығымен қолға түсті емес пе? «Білмей қалдым, жоғарыда тұрған адам алдап кетті» деп құтылды. Ал, әшейінде тауық ұрласа, бес жылға соттатып жіберетін полицейлер, соттар неге дәрменсіз бола қалады? Әлде, олардың да арманы әнші болу ма? Сіздің әнші болғыңыз келе ме? Ойланып көріңіз, мырза?!
Жебе САДАҚҰЛЫ