Өте ұқыпты, сәнді киінген біреу миымды маңыздай жеді.
«Мен өйтпесем, мен бүйтпесем, мен сөйтпесем» – деп ыңылдай берді.
– Біз сендейлердің болашағы үшін күн-түн демей еңбек еттік. Соның арқасында ауданымыздың әл-ауқаты жақсарып, экономикасы тұрақтады. Әсіресе, мал шаруашылығының, егін шаруашылығының өңі кірді, – деді айналасына алақтай қарап. Қабақ астындағы тынымсыз көзі қасында тұрған мені елеген де жоқ. Айналаға алақ-жұлақ етеді. «Сіз кімсіз?» деген сұрағымды жаратпады. Сүйір саусақтарын шытырлатып, әңгімесін ары жалғады.
– Менің арқамда ауылдың малы түгенделді. Қойлары қоздап, ешкілері лақтап, сиырлары бұзаулады. Шұрық-тесік қоралары бүтінделіп, есіктері жаңаланды. Менің арқамда әркім қос-қостан ит асырады. Үш уақ жуынды ішті. Менің арқамда иттердің ар-ұяты оянды. Сөйтіп, жеген жуындыларын жақсылықпен өтеді. Үй дейсіз бе, қора дейсіз бе, огород дейсіз бе, ұрлықтан аман болды – деді ентіге сөйлеп.
«Кешіріңіз, сонда сіз кімсіз?» дедім таңғалып. Ол болса сұрағымды жауапсыз қалдырып, қаңғырлап сөйлеп кетті.
– Білесің бе, менің арқамда көшелер жарықтанды. Бұрыш-бұрыштың бәріне камералар ілінді. Тәртіп сақшылары күн-түн демей тұрғындардың қауіпсіздігін бақылап, тыныштығын күзетті. Менің арқамда адамдар салақтықтан арылып, ұқыптылыққа үйренді. Әсіресе, ақша ұстау, сақтау мәдениетін мықты меңгерді. Жалақыны мыж-мыж қалтаға қаттауды қойып, сейфке сақтайтын болды, – деді ахілеп-үхілеп.
Көріпкелдей бәрін баяндап тұрған адамды танымағаныма қатты ұялдым. Ішімнен ауданды басқарған әкім я болмаса прокурор деп ойладым. Не болса да, сөз бермей сампылдап тұрған әлгіден кім екенін сұрадым.
– Аға, кешіріңіз! Жыға танымадым. Ауыл үшін аянбай еңбек етіпсіз! Баламның баласы біліп жүретіндей әңгіме айттыңыз. Арасында өзіңізді таныстырып қойсаңыз қайтеді, – дедім бір сәтте.
Ол бетіме сұраулы көзбене қарап тұрып «Мен, осы ауылды жиырма жыл шулатқан баукеспе ұрымын» – деді де жүріп кетті.
Серікжан МУРАСИЛ,
Алматы облысы,
Райымбек ауданы
