– Біттім. Уа, дүние көзден бұл-бұл ұшқалы тұрсың. Сүйек, тұқым қуалаған ауру болды бұл. Шешем марқұм да дәл осы аурудан қайтыс болды емес пе? Енді, міне мен де... Келіншек еңіреп зар жылады. Емізулі баласын қолына ұстап, кеудесіне қысты.
– Жетімегім менің. Ең болмаса аяғыңды апыл-тапыл басып, «су ішем, нан жеймін» деуге тілің де шықпай әлдекімнің қолында қалатын болдың. Сорлы-ай, құдайға сен не жаздың жетім қалатындай... – ал кеп жыла, еңіре. Командировкаға кеткен күйеуі келсе, бәрін айтар еді. Ол да жоқ. Зар еңіреген бір күн өтіп, күткен күйеуі де келді-ау.
– Жұрнақ, мен өлемін. Иә... кесепат қылтамақпын. Тамақ өтпейді, су жүрмейді. Емшектегі бала мынау шырылдап, аш. Өл-е-мін. Апамның ауруы... Ы-ы…деп ағыл-тегіл көз жасымен қарсы алды. Алдынан боздап отырған келіншегін жақтырмады ма, күйеуі қабағын шыта әрі салқынқандық көрсеткісі келіп:
–Тоқтай тұршы енді. Немене сонша? Кәне, су ішіп жұтынып көрші, – деді бірден.
– М-мі-не жүрмейді еш нәрсе. Шашаламын. Былай... Ық! ық... Қх-қх!-а-а қылтамақпын... Келіншек екі көзінен мөлтілдете жас төге жылағынын жалғастырды.
– Сені, Мұратымды, қалай, кімге тастаймын? Өлсем екеуің де ешкімге сыймайсыңдар. Әсіресе, Мұратымды қимаймын... Аяғын басып, аузына қасық та апаратындай жас емес. Бұл баланы кім асырап алады? Білем, сен оны детдомға өткізіп жібересің де...
Үйдің іші азан-қазан шықты.
– Дәрігерге бару керек. Олар ыңғайын айтып сездіртеді ғой. Әзір жылама, жаным. Жұрнақ келіншегін бауырына қысып, мөлтілдеп төгілген жасының сор-тұздығына қарамастан сүйді. Сөйтті де:
– Бұл аурудың 1 айлық, 3 айлық, 6 айлықтары болады дейтін. Алты айлығын берсін деп тілейік. Сол кезде Мұратың да апыл-тапыл аяғын басып қалар,– деп жұбатты күйеуі.
– Ойбай-ау, ақыры өлетін болған соң бір айы не, алты айы не? Іі-іі-і... Кенет Инеш кілт тоқтатты жылағанын.
– Әй! Осы ма мені жұбатқандағы түрің. Маған жаның ашығаның! «Шетелдегі докторларға көрсетем, мұндай ауру дегендер жазылады» демейсің бе, тым болмаса. «Алты айлығын берсін деп тілейік» деуін қарашы-ей... Мүмкін, мен бір жылдық ауру, то есть вообще ондай ауру емес шығармын! – деп Инеш бұлқан-талқаны шығып, алдындағы стақан толы суды қағып салғанын білмей қалды. Сөйтті де, орнынан атып тұрды.
Өріс ЯШҮКІРҚЫЗЫ