«Әйел болғым келмейді!» дегенде, әйелдерді кемсітіп, кетік тісімді көрсетейін деп тұрғаным жоқ, былай ғой, әзілкеш әртістердің бәрі әйелдерді мазақтап, сахнадан түспейді, Күлпәші бар, «Әпшесі» бар, басқасы бар, әйелдерді сұмырай, жексұрын етіп көрсетіп жатады әйтеуір. Мен де бір сағатқа әйел болғым келген. Әйелімнің мини юбкесін киіп, төсіме бірдеңелер тығып, томпайтып, шашымды бұйралап, аяғыма біз өкше туфли киіп, айна алдына келгенімде, Ахмет деген атымды ұмытып, сасқанымнан: «Сәлеметсіз бе, қарындас?» деппін ғой. Шынында, көрікті қыз болып шыға келдім! Тіпті бар ғой, өзіме-өзім ғашық болып құладым-ей! Мүсінім рюмке екен ғой! Қалай байқамағанмын? Бірақ, отыздан асқан, өңі сәл қашқан, аяғын аңдап басқан, отырып қалған қызға ұқсаймын ба, қалай?
Содан досымды бір сынайыншы деп, кеш қараңғысында соның үйіне қарай келе жаттым. Жұрт көзінен тасалау, бұтақты жыңғылдың жанынан өте бергенімде, бір есуас еркек алдымнан шыға келді. «Зорлап кетеді–ау?» деп қорыққан жоқпын, құдай бастарыңа салмасын, қапсыра құшақтап, бас салып ернімнен сүйе бергені қызық болды! Айды аспанға шығарған ағайға не айтарымды білмей, Ахмет деген атымды да ұмытып қалдым. Тұншығып кеттім тегі! Бәсе, қыз– келіншектерді осындай оспадарлар, бұзықтар, алқаштар, наркомандар, иттер, биттер, шошқалар, бүргелер зорлайды екен ғой? Төбелесе кетейін десем, еңгезердей екен, ол мені жерге атып ұрғанда, «құдайым ай, қатын болып қалатын болдым ғой!» деген сұмдық ой кеңірдегімді қысқандай болды. «Ой, мен еркек екенмін ғой», несіне қорқамын? Бәсе, иттер, шошқалар, адамшылық ардан безгендер қыз–келіншектерді осылай аңдып жүреді екен ғой? Ол мені қапсыра құшақтап, санымнан сипалай бастағанда, тұла бойымды ток ұрғандай, дір ете қалды. Онымен қоймай, тағы сүйе беріп еді, жан ұшыра айқайлап:
– Ойбай, мен еркекпін, еркекпін! Ер–ке–ек! Атым Ахмет! –деп айқайладым. Даусым «еркекский» ғой, ол басын жұлып алды.
– Немене? –деп сұрады орнынан тұрып жатып. Шалбарының белдігін салып жатып.
– Есің дұрыс па? Еркекпін деймін!
–Бәсе, аузың сасып кетіпті, – деді ол.
– Өзің сасып кеткен!
– Ой, кешір інім, ерніңнің түк дәмі жоқ дегенім ғой,..
– Сендейлерді сотқа беру керек! Аштан өлдің бе, ернімді тістелеп тастағаны несі?
– Кешір, інішек, мен... мен...
– Немене мен? Ойың бұзық болды, мынауыңды ел естімесін, кәдімгідей қызық болды! Жұрт естісе, мені де мазақтап жүрер, сен мені мен сені көрген жоқсың, сау бол,–деп енді бұрыла бергенімде, ол мені қапсыра құшақтап, бетімнен шөп еткізе сүйді де:
– Кешір інішек, кешірші, пока! –деді. Құдайым–ай, бүйткен әйел болғаны құрысын! «Сенің қарындасыңды, сені анаңды, сенің әпкеңді осылай бас салса қайтер едің?» дегім келді. Қойшы, енді әйел болмаймын!
Бұл әшейін, әңгіменің тұздығы ғой, Ақтөбе облысы полиция департаментінің басшысы Атығай Арыстанов қауіпті қылмыскерлерді қолға түсіруге көмектескен ұлттық ұлан қызметкері Андрей Петровты қабылдауына шақырып, алғысын айтты. Өйткені, Петров үйінде болғанда, түнде әйел адамның шыңғырған даусын естиді. «Ағатай. Тимеңізші!» деген дауыс шыққан соң, тез шешім қабылдап, оқиға орнына жетіп келсе, бір азғын 23 жасар келіншекті шешіндріп, зорламақ болған үстінен түседі. Куәгер Толғанай Лесбаева екеуі болмағанда, іс насырға шабар еді.
Мұндай оқиғалар еліміздің түкпір–түкпірінде көптеп кездесіп жатады. Шығыс Қазақстан облысы Аягөз ауданынада мүгедек қызды зорламақ болған азғын түрмеде асылып өліп тынды. Соңғы тоғыз айда ресми емес мәліметтерге сүйенсек, еліміз бойынша 110 қыз–келіншек зорланған көрінеді! Сұмдық қой! Педофилдер қаншама бүлдіршіндердің тағдырын талқандады десеңізші? Еске ұстаңыз, қазақтың қай қызы болсын, сенің қарындасың!
